Zajęcia terapeutyczne

TUS to zajęcia grupowe, prowadzone w grupie równolatków, mające na celu poprawę funkcjonowania dzieci w grupie rówieśniczej. Celem zajęć jest też rozwijanie u dzieci umiejętności społecznych oraz szeroko rozumianych umiejętności prospołecznych.
Celem prowadzonych zajęć jest kształtowanie kompetencji społecznych takich jak:

• Poznawanie nowych osób (przedstawianie, mówienie miłym głosem, mówienie pewnym głosem),
• Słuchanie innych (nawiązywanie kontaktu wzrokowego, przyjmowanie postawy ciała sprzyjającej prowadzeniu dialogu),
• Rozumienie innych osób ; rozumienie i nazywanie podstawowych emocji (radość, smutek, złość, strach); zwrócenie uwagi na mimikę twarzy i postawę ciała,
• Rozumienie postawy ciała; rozpoznawanie gestów najczęściej spotykanych w życiu codziennym,
• Zapraszanie do zabawy; poznawanie różnorodnych sposobów inicjowania wspólnej zabawy z rówieśnikami,
• Radzenie sobie z odmową; poznawanie sposobów radzenia sobie z sytuacją, gdy „ktoś nie chce się bawić moją zabawką”,
• Dzielenie się; wzmacnianie umiejętności dzielenia się z innymi,
• Radzenie sobie ze strachem. W jakich sytuacjach odczuwamy strach? W jakich sytuacjach powinniśmy zachowywać ostrożność, a kiedy możemy czuć się bezpieczni,
• Radzenie sobie ze złością. Po czym poznajemy, że ktoś jest zdenerwowany? W jaki sposób można sobie poradzić ze złością?; poznanie sposobów akceptowanych społecznie,
• Radzenie sobie z dokuczaniem innych. Jak możemy się czuć, jak ktoś jest dla nas niemiły? Co możemy zrobić/powiedzieć w takiej sytuacji.

W trakcie zajęć prezentowane są dzieciom scenariusze różnych sytuacji społecznych, a następnie sposoby poradzenia sobie w nich. W czasie uczenia nowych umiejętności kierujemy się zasadą „małych kroków”.

Prowadzenie ćwiczeń Metodą Weroniki Sherborne ma na celu stworzenie dziecku okazji do:

• Poznawania własnego ciała
• Usprawniania motoryki
• Doświadczania poczucia własnej siły i sprawności
• Poznawanie własnych możliwości ruchowych

Dzieci poznają swoje ciało, swoje możliwości, zwiększają zaufanie do samego siebie, czują się bezpieczniej, pewniej, chętniej podejmują inicjatywę, wchodzą w relacje z innymi. Ćwicząc w grupie poszerzają i wzbogacają doświadczenia społeczne, uczą zasad współdziałania.

W metodzie W. Sherborne wyróżnia się następujące grupy ćwiczeń ruchowych:

Ćwiczenia prowadzące do poznania własnego ciała
Są one niezwykle ważne gdyż poznawanie własnego ciała oraz umiejętność kontrolowania jego ruchów jest podstawową potrzebą każdego człowieka i jest niezbędna do utrzymania pełnej równowagi. W rozwoju wiedzy o własnym ciele możemy wyróżnić kolejne etapy: wyczuwanie własnego ciała, nazywanie jego części, utrwalanie wiedzy o naszym ciele. Na tej podstawie wykształca się świadoma kontrola ciała i jego ruchów. Stopy, kolana, uda, nogi, to te partie ciała, których poznanie i opanowanie powinno nastąpić jak najwcześniej.

Ćwiczenia pomagające zdobyć pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu
Są to ćwiczenia ściśle związane z poprzednią grupą, wyłącznie wykonywane na podłodze. Umożliwiają one dziecku poznanie otoczenia, dzięki czemu może czuć się w nim bezpiecznie i nie obawiać się go.. To z kolei rodzi u niego pewność siebie i ułatwia nawiązywanie kontaktów z innymi osobami.

Ćwiczenia ułatwiające nawiązywanie kontaktu oraz współpracy z partnerem i grupą
Ćwiczenia te polegają na zdobywaniu i wymianie wspólnych doświadczeń podczas zajęć ruchowych. Ich rezultat zależy od stopnia zaangażowania ćwiczących. W tych ćwiczeniach partner „bierny” jest pod opieka osoby aktywnej. Ten tym ćwiczeń pozwala na wzajemne poznanie się partnerów, a zwłaszcza swojej siły, daje możliwość wspólnego przeżycia wykonywanych zadań. Są one przede wszystkim dobra zabawą, w trakcie której, uchodzą nagromadzone emocje i napięcia. Ćwiczenia ułatwiające nawiązywanie kontaktu dzieli się na cztery grupy:

• Ćwiczenia w parach, oparte na relacji „z”
• Ćwiczenia w parach, oparte na relacji „przeciwko”
• Ćwiczenia w parach oparte na relacji „razem”
• Ćwiczenia w grupie, oparte na relacji „razem”

Ćwiczenia twórcze
Pozwalają nawiązywać i pogłębiać stosunki międzyludzkie, poznawać sytuacje, których ćwiczący mógłby nie doświadczyć w innych warunkach. W trakcie zajęć każde dziecko może być twórcą- autorem zabaw w stopniu, w jakim sobie życzy.

Głównym celem zajęć jest usprawnianie motoryki małej, dostarczanie wrażeń dotykowych oraz doskonalenie umiejętności w zakresie samoobsługi.
Program Terapii Ręki zakłada usprawnianie motoryki małej poprzez tworzenie procesu oddziaływań terapeutycznych zgodnych z potrzebami dzieci i dostosowanych do ich funkcjonowania zarówno poznawczego jak i ruchowego. Ćwiczenia realizowane wg
Programu Terapii Ręki rozwijają sprawność ruchową dłoni dziecka, umiejętność chwytu oraz koordynację pomiędzy dłońmi, która jest niezbędna do wykonywania wielu czynności. Zgodnie z założeniami PTR ręka spełnia swoje funkcje wówczas, gdy wszystkie jej elementy składowe (kości, stawy i mięśnie) działają prawidłowo oraz zachowana jest ich wielostronna
współpraca. W związku z tym podczas usprawniania ręki (terapii ręki) postrzegana jest ona całościowo.
Zajęcia z zakresu Terapii Ręki prowadzone są wg następującego schematu:

• Powitanie. Stymulacja proprioceptywna (czucia głębokiego).
• Seria ćwiczeń rozmachowych – jest to grupa ćwiczeń, która angażuje przede wszystkim obręcz braków oraz buduje centralną stabilizację ciała.
• Seria ćwiczeń manualnych – są to ćwiczenia, w których nacisk położony jest na angażowanie w prace przede wszystkim stawu łokciowego i nadgarstka.
• Seria ćwiczeń precyzyjnych – jest to grupa ćwiczeń angażująca przede wszystkim dłonie.
• Relaks.
• Pożegnanie.

Opieka psychologiczna w naszym przedszkolu kładzie nacisk na:

• rozpoznawanie możliwości i potrzeb dzieci oraz umożliwianie ich zaspokojenia nie tylko w warunkach przedszkolnych
• współpracę z nauczycielami w celu minimalizowania skutków zakłóceń oraz zaburzeń rozwojowych dzieci
• wspieranie rodziców i nauczycieli w rozwiązywaniu wszelkich problemów wychowawczych
• prowadzenie edukacji prozdrowotnej
• realizowanie całościowej terapii psychologicznej wg zaleceń zawartych w orzeczeniach o potrzebie kształcenia specjalnego, opiniach o potrzebie wczesnego wspomagania rozwoju oraz opiniach wydanych przez PPP dotyczących zajęć korekcyjno-kompensacyjnych
• Współtworzenie indywidualnych planów edukacyjno-terapeutyczne opracowywanych wspólnie z pedagogami specjalnymi, logopedą i terapeutą SI mających na względzie całościowy rozwój dziecka z wykorzystaniem różnorodnych metod pracy
• regularną ewaluację postępów w terapii

Terapia logopedyczna może czasem przypominać zabawę z dzieckiem (szczególnie w przypadku stymulowania rozwoju mowy przy jego opóźnieniu), zabawą sama w sobie jednak nie jest. W zależności od rodzaju zaburzeń rozwoju mowy, terapia logopedyczna jest czasochłonną pracą logopedy, dzieci i rodziców.
W naszej placówce logopedzi wykorzystują profesjonalne, logopedyczne programy multimedialne.
Programy logopedyczne tworzone są z myślą o najmłodszych dzieciach, opakowane są w atrakcyjną szatę graficzną, wzbogacone ścieżką dźwiękową i animacjami mają za zadanie zachęcać dzieci do reagowania. Prosta grafika, scenariusze wykorzystujące element zaskoczenia, różne poziomy trudności i przede wszystkim przekonanie dziecka, że nie uczy się lecz bawi, pozwalają na osiągnięcie w krótkim czasie zaskakująco szybkich postępów w eliminowaniu problemów z mową.
Dla dzieci dużym uatrakcyjnieniem zajęć jest korzystanie z tabletu i tablicy interaktywnej.
Programy multimedialne, to narzędzie w rękach logopedy, które poza wsparciem obszaru językowego łączy w sobie ćwiczenia wielu innych obszarów:

• koordynacji wzrokowej,
• koordynacji słuchowej,
• koordynacji wzrokowo-ruchowej,
• grafomotoryki,
• logicznego myślenia,
• pamięci,
• spostrzegawczości,
• umiejętności klasyfikowania,
• umiejętności kategoryzowania.

Zajęcia z pedagogiem specjalnym mają na celu wspomaganie pełnego, harmonijnego rozwoju dzieci. Fachowa diagnoza oraz indywidualna praca z dziećmi wymagającymi wsparcia przyczynia się do stopniowego wyrównywania u nich, wszelkich dysfunkcji i deficytów.
Pedagog ma możliwość wyboru odpowiedniego poziomu ćwiczeń w danym obszarze dostosowanych do umiejętności i możliwości percepcyjnych dziecka. Często pracuje z dzieckiem jednocześnie na dwóch poziomach np. prowadząc zajęcia z zakresu motoryki małej, jednocześnie kształcąc percepcję i pamięć słuchową oraz koordynację słuchowo-ruchową.
Zajęcia z pedagogiem mają na celu:

• stymulowanie ogólnego rozwoju dziecka,
• wyrównywanie dysharmonii rozwojowych,
• korygowanie zaburzonych funkcji; kompensowanie braków w rozwoju fizycznym i psychicznym,
• prowokowanie do podejmowania aktywności własnej,
• ćwiczenia koncentracji uwagi,
• usprawnianie koordynacji wzrokowo-ruchowej,
• rozwijanie bądź usprawnianie percepcji słuchowej i koordynacji wzrokowo-ruchowo-słuchowej,
• wzbogacanie zasobu słownictwa,
• możliwe pełne rozwijanie i usprawnianie zaburzonych funkcji psychicznych i fizycznych.

Podczas zajęć pedagog stosuje metody:

• wspierające rozwój dziecka,
• stymulujące rozwój,
• aktywizujące,
• kompensacyjne,
• korygujące,
• usprawniające.

Dziecko za pomocą tych metod , poprzez podstawową formę aktywności, jaka jest zabawa, zdobywa nowe wiadomości, umiejętności, może poznawać poprzez przeżywanie i samodzielne doświadczanie. Bogaty wybór metod pozwala na dobranie właściwej metody do indywidualnych potrzeb dziecka. Znajomość metod pozwala pedagogowi na ich dowolne łączenie.

Pojęcie integracji sensorycznej

Wszystkie informacje odbierane ze świata docierają do nas poprzez zmysły. Zwykle nie jesteśmy świadomi zachodzących procesów, gdyż odbywają się one w obrębie ośrodkowego układu nerwowego na poziomie podświadomości. Wszyscy jesteśmy świadomi występowania i działania zmysłu smaku, węchu, wzroku oraz słuchu. Ale większość z nas nie zdaje sobie sprawy, że nasz układ nerwowy odbiera i rejestruje informacje płynące z dotyku, ruchu, siły grawitacji oraz pozycji ciała. Tak jak oczy rejestrują informacje wzrokowe i przekazują je do mózgu w celu ich zinterpretowania, tak wszystkie pozostałe zmysły posiadają receptory odbierające bodźce i przekazujące je do mózgu. Komórki znajdujące się w skórze przekazują informacje dotyczące lekkiego dotyku, bólu, temperatury oraz nacisku. Struktury w uchu wewnętrznym rejestrują ruch oraz zmiany pozycji głowy. Odpowiednie struktury mięśni, stawów oraz więzadeł warunkują świadomość pozycji ciała.

Ayres definiuje integrację sensoryczną jako proces, dzięki któremu mózg otrzymując informacje ze wszystkich zmysłów segregując, rozpoznając, interpretując i integrując ze sobą i wcześniejszymi doświadczeniami odpowiada adekwatną reakcją. Inaczej mówiąc, integracja sensoryczna jest taką organizacją wrażeń by mogły być użyte w celowym działaniu. Integracja sensoryczna nie tylko umożliwia nam odpowiednie zareagowanie na odbierane wrażenia sensoryczne, ale również kieruje naszymi reakcjami na otoczenie. Na przykład, planowanie ruchu (praksja) jest ważną umiejętnością, która zależy od efektywnego procesu integracji sensorycznej.

W proces planowania ruchu wchodzą: pomysł/wyobrażenie tego, co chce się zrobić, zaplanowanie ruchu/aktywności oraz wykonanie ruchu/aktywności. Planowanie nowych aktywności jest możliwe dzięki zdobytym wcześniej doświadczeniom oraz towarzyszącym im wrażeniom sensorycznym. Wrażenia dotykowe, przedsionkowe oraz proprioceptywne są szczególnie ważne w dostarczaniu informacji dotyczących ruchów ciała i tego, w jaki sposób mogą być one wykorzystane do oddziaływania na otoczenie. Przy prawidłowym planowaniu ruchu jesteśmy w stanie poradzić sobie z nowym zadaniem organizując nową aktywność. Na przykład, dziecko potrafi wejść i zejść z nowego typu rowerka bez pomocy i podpowiedzi. Planowanie ruchu wymaga świadomej koncentracji na zadaniu wykorzystując jednocześnie zgromadzone wcześniej bez świadomości wrażenia sensoryczne.

Do wyjaśnienia tych zależności Ayres opracowała model przebiegu integracji sensorycznej, w którym opisuje poszczególne stadia rozwoju integracji sensorycznej dokonujące się między 0 – 7 rokiem życia. Opisując etapy rozwoju integracji sensorycznej podkreśla istotną rolę systemu przedsionkowego, proprioceptywnego i dotykowego.

Poziom pierwszy integracji: Rozwój percepcji wrażeń: dotykowych, proprioceptywnych, przedsionkowych, wzrokowych i słuchowych Dziecko, zaraz po urodzeniu i potem, potrzebuje kontaktu cielesnego z matką, a jego mózg musi nauczyć się odpowiednio integrować wrażenia płynące z takiego kontaktu. Te dzieci, które mają słabo funkcjonujący system czuciowy mają w początkowym okresie rozwojowym problemy ze ssaniem, potem z przeżuwaniem i przełykaniem pokarmów. Dzieci z problemami w zakresie czucia nie potrafią przywiązać się do, a jednocześnie oczekują znacznie więcej przywiązania ze strony innych. Integracja wrażeń przedsionkowych i proprioceptywnych daje dziecku kontrolę nad ruchami gałek ocznych. Bez informacyjnego przewodnika z tych zmysłów dziecko ma kłopoty z fiksacją wzroku na przedmiocie, nad podążaniem wzrokiem za poruszającymi się przedmiotem, a to prowadzi do trudności w podążaniu wzrokiem wzdłuż linii druku czy śledzeniem tego co pisze. Jeśli systemy, przedsionkowy i proprioceptywny są słabo zintegrowane, dziecko będzie również słabiej rozwijało się w zakresie reakcji posturalnych takich jak przewracanie się z brzucha na plecy, pełzania, stania i chodzenia. Czasem nigdy nie dochodzi do uporządkowania postawy, dlatego ruchy będą niezgrabne, nieregularne, sztywne. Trudno będzie utrzymać równowagę i to zarówno podczas chodzenia po nierównościach, jak i siedzenia podczas pisania. Będzie występowało też słabe napięcie mięśniowe, co będzie powodowało podwyższoną męczliwość.

Poziom drugi integracji: Planowanie ruchu – motoryka duża i integracja dwóch stron ciała Jest to okres kształtowania mapy ciała, powstawania percepcji ciała. Mapa ciała, funkcjonująca w mózgu, zawiera informacje o każdej części ciała, w jakiej relacji jest do innych części ciała oraz o wszystkich możliwych ruchach do wykonania przez każdą konkretną część ciała. Percepcja ciała jest zmagazynowana w mózgu jako wrażenia czuciowe ze skóry, proprioceptywne z mięśni i stawów, ruchu, grawitacji, które są organizowane i integrowane podczas codziennej dziecięcej aktywności. Jeśli percepcyjna mapa ciała jest niepełna lub ma zbyt mało informacji o wzajemnej relacji między prawą a lewą stroną ciała, dziecko będzie miało kłopoty z wykonywaniem takich działań, które będą wymagały współpracy dwóch rąk. Planowanie motoryczne to sensoryczny proces, który umożliwia adaptację do nowych działań i mówi jak wykonywać te zadania automatycznie. Podstawą planowania motorycznego jest prawidłowa postawa ciała. Dzieci, które nie mają dobrej mapy ciała, będą miały duże kłopoty z manipulowaniem zabawkami, innymi przedmiotami, nauczeniem się zapinania guzików, wiązania sznurowadeł itp. Często nieświadomie niszczą zabawki, ponieważ po prostu nie czują jak można nimi manipulować.

Poziom trzeci integracji: Bardziej precyzyjna/różnicująca percepcja wrażeń dotykowych, wzrokowych; planowanie – motoryka mała; rozwój lateralizacji kinestetycznych i percepcji przestrzeni Tak jak mowa, percepcja wzrokowa jest końcowym etapem wcześniejszej integracji sensorycznej. Najprostszy obszar percepcji wzrokowej to rozpoznanie czym dana rzecz jest, bardziej skomplikowana odnosi się do rozpoznania relacji przedmiotów do siebie i przestrzeni do tła. Aby właściwie rozwinęła się percepcja wzrokowa dziecko musi mieć wiele doświadczeń w dotykaniu przedmiotów, poruszaniu, przenoszeniu, czucia ich ciężaru w relacji do siły grawitacji. Wrażenia z systemu przedsionkowego są szczególnie ważne w rozwoju percepcji wzrokowej, dlatego tez dzieci z dysfunkcjami przedsionkowymi mają pewne problemy w zakresie percepcji wzrokowej. Dzieci z dysfunkcjami integracji sensorycznej nie doprowadzają czynności do końca, ponieważ coś je rozprasza, napędza, odwraca uwagę. Wiele ruchów rąk jest kierowanych wrażeniami proprioceptywnymi i przedsionkowymi, ale w zadaniach bardzo precyzyjnych i nowych musimy również patrzeć na to co robimy. Dobra koordynacja oko – ręka oznacza, że ręce i palce muszą zmierzać dokładnie do miejsca gdzie oczy mówią mózgowi, gdzie ręce mają iść. Jeśli informacje z jakiegoś zmysłu są niedokładne cała działalność jest narażona na porażkę. Dzieci z dysfunkcjami przedsionkowymi, czuciowymi lub proprioceptywnymi mogą mieć kłopoty z koordynacją oko – ręka.

Poziom czwarty integracji: Czytanie, pisanie, liczenie, myślenie koncepcyjne, schemat ciała. Jeśli system nerwowy funkcjonuje jako całość, różne jego części rozwijają się coraz lepiej i lepiej opracowują informacje sensoryczne oraz udzielają poprawnych odpowiedzi adaptacyjnych. W ten sposób dokonuje się specjalizacja przyczyniająca się do optymalnego rozwoju mózgu i wszystkich jego funkcji. Ta specjalizacja może dotyczyć manualnych funkcji ręki, szczególnie przy wykonywaniu precyzyjnych – prawa ręka u prawostronnie zlateralizowanych, lewa ręka przy interpretacji bodźców dotykowych. Jednak aby nastąpiła specjalizacja obie półkule muszą nauczyć się pracować wspólnie i komunikować się między sobą. Jeśli obie półkule nie mogą współpracować i komunikować dążą do rozwoju podobnych czy nawet jednakowych funkcji. Te dzieci, u których dysfunkcje integracji sensorycznej prowadzą do słabej specjalizacji mają tendencje do używania dwóch rąk lub którejkolwiek przy wykonywaniu precyzyjnych zadań, ale nie używają żadnej z rąk tak dobrze jak dzieci z dobrą specjalizacją półkul. Słaba komunikacja międzypółkulowa prowadzi również do słabej współpracy stron ciała. Dzieci z takim problemem nigdy nie są pewne, która strona jest prawa, a która lewa.

Czwarty poziom integracji powinien być dobrze rozwinięty, gdy dziecko idzie do szkoły, ponieważ wówczas potrzebuje ono końcowych produktów integracji sensorycznej, a więc zdolności do koncentracji i organizacji rzeczywistości. Mózg, który nie potrafi organizować wrażeń nie będzie potrafił organizować liter i cyfr. W przypadku większości dzieci proces integracji sensorycznej rozwija się w sposób naturalny w wyniku typowych aktywności dla wieku dziecięcego. Planowanie ruchu jest naturalnym efektem tego procesu, podobnie jak umiejętność wykonywania reakcji adaptacyjnych na bodźce sensoryczne. Niestety u niektórych dzieci integracja sensoryczna nie rozwija się w wystarczającym stopniu. W takich przypadkach mogą pojawić się problemy w nauce, rozwoju lub problemy z zachowaniem. Większość ludzi widzi tylko ten końcowy produkt integracji sensorycznej, że dziecko jest agresywne lub nieśmiałe, że jest nadpobudliwe, że zapomina o wielu rzeczach, że ma trudności z nauką czytania i pisania. Nie zauważa się, że przyczyna tych trudności nie tkwi w niechęci dziecka do nauki czy lenistwie, ale w zakłóceniach integracji sensorycznej na którymś z poziomów, prowadząc do różnych typów dysfunkcji integracji sensorycznej.

Rehabilitacja ruchowa dzieci to proces, który zmierza do poprawy kondycji i sprawności fizycznej małego pacjenta. Jej celem głównym jest kompensowanie albo odtworzenie funkcji utraconych lub niewykształconych. Działania dążą do uzyskania optymalnych efektów, czyli maksymalnie możliwej sprawności fizycznej, co przekłada się na jakość życia.
Wiele dzieci potrzebuje rehabilitacji już na początku swojego życia. Bardzo często wcześnie podjęta rehabilitacja pozwala całkowicie wyeliminować problemy i dalej dziecko rozwija się prawidłowo. Zdarza się także, że dzieci potrzebują rehabilitacji długotrwałej lub ciągłej. W zależności od konkretnego przypadku, potrzeb dziecka i zaawansowania problemu stosowane są różne metody rehabilitacji dzieci, także łączone.
Metodę, którą będzie prowadzona rehabilitacja dziecka, zawsze musi wskazać specjalista w odniesieniu do konkretnego przypadku. Nawet u dzieci z tymi samymi schorzeniami mogą być prowadzone różne metody rehabilitacji, każda sytuacja jest inna. Najważniejsze jest dobranie takiej metody rehabilitacji, aby przyniosła ona wymierne efekty. Dlatego też konieczne jest monitorowanie postępów rehabilitacji dziecka.

Najbardziej popularne metody rehabilitacji dzieci to NDT-Bobath, metoda Vojty oraz ćwiczenia ogólnousprawniające. Na czym polegają?

Rodzaje rehabilitacji ruchowej dzieci: metoda Bobath
Jedną z najpopularniejszych metod rehabilitacji ruchowej dzieci najmłodszych jest Bobath concept, czyli metoda Bobath. Jej założenia powstały w latach 40. XX wieku. Stosuje się ją głównie u:

• wcześniaków
• niemowląt, które wymagają pobudzenia w zakresie rozwoju psychomotorycznego (mają problemy z napięciem mięśniowym czy asymetrię ułożeniową),
• dzieci z zaburzeniami neurologicznymi, genetycznymi, ortopedycznymi, a także opóźnieniem rozwojowym.

U podstaw metody leży założenie, że przyczyną deficytu ruchowego są zaburzenia odruchów postawy. Terapia ma eliminować złe wzorce ruchowe, a utrwalać dobre. Ta metoda rehabilitacji ruchowej dzieci wykorzystuje plastyczność mózgu, czyli jego zdolności do uczenia się na podstawie informacji docierających z zewnątrz.
Celem terapii jest wsparcie rozwoju i osiągnięć dzieci na tyle, na ile pozwalają uszkodzenia. Najważniejsze jest przygotowanie małego pacjenta do samodzielnego funkcjonowania w jak największym zakresie.
Usprawnienie napięcia mięśniowego i eliminacja nieprawidłowych odruchów dziecka wypracowywana jest poprzez specjalistyczne ćwiczenia. Ich tempo, rodzaj i rytm ustala się indywidualnie dla każdego malucha. Podczas zajęć rehabilitacji metodą NDT-Bobath terapeuta ćwiczy całe ciało dziecka, nie ogranicza się na poszczególnych jego części.

Rehabilitacja ruchowa dzieci: metoda Vojty
Inną cieszącym się popularnością rozwiązaniem jest metoda Vojty, która narodziła się na przełomie lat 50. i 60. XX wieku. Stworzył ją neurolog dziecięcy Václav Vojta. Terapia ta jest stosowana głównie u dzieci do pierwszego roku życia – wówczas przynosi najlepsze efekty.
Metoda Vojty, zwana również metodą odruchowej lokomocji, jest oparta na koncepcji rehabilitacji neurofizjologicznej dzieci z uszkodzeniami centralnego układu nerwowego. Metoda ta polega na stymulacji ośrodkowego układu nerwowego i wspomaga rozwój prawidłowych procesów ruchowych, zapobiegając zaburzeniom rozwoju motorycznego.
Jej założenia są zbudowane na obserwacjach, że:

• ucisk określonej partii ciała powoduje odruch motoryczny w innej części organizmu,
• najmniejsze uszkodzenie układu nerwowego może skutkować zaburzeniami napięcia mięśniowego, co przekłada się na utrwalanie nieprawidłowych wzorców ruchowych,
• od momentu poczęcia występują globalne wzorce lokomocji (zakodowane genetycznie), które składają się na indywidualny program rozwoju ruchowego człowieka.

Terapia metodą Vojty nie polega na ćwiczeniu funkcji motorycznych, a na ułożeniu dziecka w odpowiedniej pozycji, utrzymaniu go w danym ułożeniu przez jakiś czas, aż do pobudzenia sfery stymulacji. Rehabilitant uciska ciało malucha w różnych punktach i obserwuje jego reakcje. Nie jest to bolesne.
Wskazaniami do stosowania rehabilitacji ruchowej u dzieci metodą Vojty jest dziecięce porażenie mózgowe, zaburzenia ośrodkowej koordynacji nerwowej, asymetria ułożeniowa, wady postawy, kręcz szyi, niedowłady, wodogłowie. Wykorzystuje się ją również w rehabilitacji niemowląt i dzieci z rozszczepem kręgosłupa, zespołem Downa, z przepukliną oponowo-rdzeniową, przy dysplazji stawu biodrowego.

Rehabilitacja ruchowa dzieci: ćwiczenia ogólnousprawniające
Ćwiczenia ogólnousprawniające to metoda rehabilitacji ruchowej u dzieci, która jest prowadzona zarówno indywidualnie, jak i grupowo. Zajęcia opierają się na zestawach ćwiczeń opracowanych i dobranych indywidualnie dla każdego małego pacjenta. Ich celem jest wzmocnienie mięśni, poprawa kondycji i jakości życia.
Ćwiczenia ogólnousprawniające kształtują wybrane cechy, są stosowane wspomagająco. Wykonuje się je zarówno jako ćwiczenia wolne, jak i z przyborami, takimi jak skakanki, taśmy, drabinki, piłki, ławeczki, maty oraz inne przyrządy. Wskazaniami do tej metody rehabilitacji ruchowej u dzieci jest mózgowe porażenie dziecięce, złamania, zanik mięśni, bóle kręgosłupa. Ta metoda rehabilitacja ruchowej dzieci sprawdza się głównie u starszaków.